Een journalist vroeg mij deze week of ik witte konijnen heb voor de lijsten voor de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van volgend jaar op zondag 14 oktober 2018.

Mijn antwoord: neen. En ik zoek die ook nu niet.

Ik heb maar weinig of zelfs geen zogeheten witte konijnen, zoals Bekende Vlamingen (BV’s), succes weten hebben in de politiek.

Een buikgevoel hebben, kan je niet leren, zelfs niet via de duurste managementcursussen.

Dat heb je of dat heb je niet.

“Kunstenaarschap is heel burgerlijk, WERKEN!” (1)

Dat geldt ook voor politiekers.
Ik zeg dat dikwijls tegen de jongere generatie.

 De recente discussie over 'verkeerde' straatnaamborden of monumenten leert mij één zaak. (1) (2)

Er zijn twintig jaar nodig om kandidaat voor het presidentschap te zijn, twintig jaar afzien, tegenslagen obsessie. Iemand heeft alleen een kans om president te worden als hij er onophoudelijk aan denkt, vanaf s' ochtends wanneer hij zijn sokken aantrekt (1)(2).

Vanaf nu moeten organisaties in de Vlaamse publieke sector, zoals de Limburgse Reconversie maatschappij (LRM), bestaan uit minimum 1/3^de onafhankelijke bestuurders (1).

Wat een klucht.
Waar gaan we die vinden?

Is het trouwens niet net democratisch dat instellingen die van de overheid afhangen, politiek bestuurd worden?

Politiekers, stop eens met schrik te hebben van uw eigen schaduw (of van de N-VA?).
Sinds de ‘N-VA-verandering' zijn er nog nooit zoveel politieke benoemingen gebeurd, zelfs niet ten tijde van de CVP-staat.