“Ik heb het over sp.a-collega-gemeenteraadslid Maria Lacroix, die na een slepende ziekte overleden is op donderdag 1 juli 2010 en begraven is op donderdag 8 juli 2010.”, zegt burgemeester Ludwig Vandenhove.

“Bijna precies 4 jaar geleden werd ze plots geconfronteerd met de vreselijke ziekte, die pancreaskanker heet.
Maria voelde wat pijn in haar benen, ging naar de dokter en kreeg daar totaal onverwacht het slechte nieuws, net toen de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen 2006 op gang geschoten werd.
Ondanks dit slechte nieuws en een snelle operatie om haar overlevingskansen te maximaliseren, voerde Maria, zoals een echte partijsoldaat - die ze altijd geweest is - campagne van op haar ziekbed.
Telefoneren en brieven schrijven om zich te verontschuldigen voor het feit dat ze dit keer niet persoonlijk kon langskomen om een stem te vragen: Maria voerde op haar manier campagne opdat de partij toch maar een goede uitslag zou behalen en ik toch maar burgemeester zou kunnen blijven.
En het lukte haar: met 1.217 voorkeursstemmen werd ze voor de derde opeenvolgende keer verkozen als gemeenteraadslid, op haar eigen manier - zoals ze het al elke campagne gedaan had - zij het nu noodgedwongen vanop haar ziekbed.

De inwoners van Brustem, maar vooral haar leden van de mutualiteit (‘De Voorzorg’), de partij (sp.a) en de vakbond (Algemeen Belgisch Vakverbond - ABVV) kwamen bij haar op de eerste plaats.
Zegeltjes plakken, ziektebriefjes uitbetalen, etc., maar vooral luisteren naar de problemen, die Maria zelf of via haar contacten kon oplossen. Ja, het was nog ‘de goede oude tijd’ dat partij, mutualiteit en vakbond ook aan de basis één waren en hetzelfde doel voor ogen hadden, meestal in één persoon verenigd, ‘de bode’.
Misschien moeten diegenen, die de analyse van de laatste parlementsverkiezingen voor onze partij, de sp.a, maken, hier maar eens goed over nadenken.
‘Er zijn voor en tussen de mensen en kleine dingen oplossen’, is altijd het leidmotief geweest van Maria als collega-politicus. De huidige generatie, ook binnen de sp.a, beseft dit niet meer altijd. Nochtans als de sp.a ‘de vrouw/man’ in de straat’ niet meer verdedigt, welke partij gaat het dan wel nog doen?

Typisch voor Maria was ook dat ze alles met de fiets deed, bij voorkeur op zaterdagnamiddag.
Op de fiets kon ze het meest contact hebben met de burgers en vooral horen en zien wat de inwoners van haar verwachtten in de gemeenteraad.

Het is als bode dat ik Maria heb leren kennen.
Vermits we in Brustem, na de goede oude getrouwe Jef America, op zoek waren naar nieuw bloed voor de partij, kwam ik zo bij haar terecht.
Na een aantal jaren als secretaris, volgde zij Jef America in 2002 op als voorzitter na diens overlijden.
Ook kwam er onder haar impuls de fusie met de sp.a-afdeling Ordingen.

Kortom, Maria was inmiddels ‘de partij’ in Brustem en Ordingen. Bovendien geraakte ze via Jef betrokken bij de organisatie van de oud-strijders, meer bepaald bij de Nationale Strijdersbond (NSB) Brustem. Ook daar werd ze na enkele jaren secretaris of beter gezegd ‘het manusje van alles’.

Onder impuls van Maria bloeide de partij in Brustem weer op via talrijke activiteiten (bals, kiennamiddagen, ledenfeesten, tentoonstellingen, wandelingen, etc.). De nevenorganisaties werden eveneens niet vergeten met de oprichting van de toenmalige Centrale voor Socialistisch Cultuurbeleid (CSC)-Vormingswerk, het huidige Curieus, en een seniorenafdeling S-Plus.

De stap naar de actieve politiek was dan ook vrij logisch.
4 keer was ze kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen, in 1988, 1994, 2000 en 2006.
Vanaf 1 januari 1995 tot en met haar overlijden was ze gemeenteraadslid en in de periode van 2004 tot 2006 was ze schepen bevoegd voor onder andere seniorenbeleid, gezin, andersvalidenbeleid, gelijke kansenbeleid, markten, foren, feestelijkheden, kerkhoven, kerkfabrieken, openbaar centrum voor maatschappelijk welzijn (OCMW), sociale huisvesting en preventief gezondheidsbeleid.
Sinds 2001 maakte ze eveneens deel uit van de politieraad van de politiezone Sint-Truiden - Gingelom - Nieuwerkerken.

Ik heb Maria ook gedurende jaren als secretaris van de sp.a Groot Sint-Truiden (alle sp.a-onderafdelingen samen) mogen meemaken toen ik voorzitter was.
Daar heb ik Maria leren kennen als zeer correct en stipt.
Als voorzitter had ik steevast de dag nadien al het verslag om het na te lezen.

Maria is tevens collega van mij geweest bij sp.a-Limburg.
Ik weet nog dat toenmalig provinciaal secretaris Paul Butenaerts mij carte blanche gaf om Maria, die een aantal jaren thuisgebleven was om voor de kinderen te zorgen - de zogeheten herintre(e)der(ster)s op de arbeidsmarkt - een functie aan te bieden bij ons op het provinciaal secretariaat in een alternatief tewerkstellingsproject.
Maria greep de kans met beide handen en ontpopte zich daar eveneens als hardwerkend, loyaal en toegewijd.
We spreken dan van oktober 1987 en Maria werd er medewerkster van toenmalig collega Sylvain Sleypen, die ze als secretaresse gevolgd is toen die in 1995 gedeputeerde van de provincie Limburg werd.
Voor haar pensionering heeft ze nog een aantal jaren als administratieve medewerker in de provinciale bibliotheek gewerkt.

Tot de maand januari 2010 is Maria nog steeds naar de gemeenteraadszittingen gekomen en deed ze nog regelmatig tussenkomsten, vooral als het over Brustem ging.

Bij mijn laatste bezoek aan haar op woensdag 28 april 2010 was ze nog erg geïnteresseerd in de parlementsverkiezingen van 13 juni 2010, neen, nog meer, bekommerd of het kanton Sint-Truiden en ikzelf het wel goed zouden doen.
Zelfs na die verkiezingen, toen ze al heel erg zwak geworden was, praatte ze er nog over met haar vriendin en collega-gemeenteraadslid Hilde Cops - Visser, die haar dagelijks belde of langsging.

Beste Maria, wij nemen afscheid van u na een strijd, die u tot op het laatste ogenblik geleverd hebt tegen uw vreselijke ziekte. Maar het was dit keer een ongelijke strijd, die u niet kon winnen.

Wij nemen afscheid van u als mens, maar vooral ook als militant, als trouwe soldaat, waarop de mutualiteit, de partij en de vakbond altijd konden rekenen.
Typisch is dat je alles netjes klaargemaakt hebt qua (af)rekeningen voor als je moment gekomen was.
Tot uw laatste levensdagen was er die bezorgdheid, correctheid, stiptheid en verantwoordelijkheidszin.

De familie verliest een echtgenote, een moeder en een zus.
Brustem verliest iemand, die voor dit dorp iets betekent heeft en er altijd voor opkwam en de Socialistische Beweging verliest een groot Socialist.

Wij zullen uw werk zo goed mogelijk proberen verder te zetten.

En ik ben het soms niet eens met ere-gouverneur Steve Stevaert, wat moet kunnen in een democratische partij, maar met één uitspraak van hem ben ik het volmondig eens: “wij moeten opletten dat onze kiezers niet letterlijk (uit)sterven.”

Vaarwel Maria!