Asielcentrum Bevingen 10 jaar open!

“23 december 1998: 10 jaar geleden kwamen de eerste asielzoekers toe in Bevingen op het voormalige militaire domein in een (‘het’) asielcentrum.”

“Het was nieuw voor Sint-Truiden, dat weliswaar al heel wat asielzoekers kende in private woningen, onder andere omwille van de fruitpluk, die toen nog een enorme aantrekkingskracht had op buitenlandse arbeidskrachten.”, aldus burgemeester - federaal volksvertegenwoordiger
Ludwig Vandenhove.

 

 

 

 

“In tegenstelling tot heel wat andere gemeenten en steden en collega-burgemeesters, die ook vaak drogredenen gebruikten om tegen asielcentra te zijn (openlijk ertegen zijn, durfden ze niet!), heb ik mij van bij het begin constructief opgesteld tegenover de komst van dit asielcentrum. Ik ben dan ook onmiddellijk begonnen met er een echt beleid rond te voeren in alle openheid en met zo maximaal mogelijke betrokkenheid van de lokale bevolking, zeker met de onmiddellijke omgeving.
Mijn redenering was en is: de wereld is OPEN en asielcentra moeten nu éénmaal ergens komen!

 

 

Ik ben ook de eerste politicus geweest, die onder de aandacht gebracht heeft dat er een verschil is tussen integratie van personen (asielzoekers of migranten) en de integratie van een asielcentrum, waarvan het grootste gedeelte van de bevolking in principe na een bepaalde tijd opnieuw verdwijnt.
Nu lijkt dit allemaal logisch, toen was dat helemaal niet het geval!

 

 

Het is in die context dat er in Sint-Truiden heel wat initiatieven ontstaan zijn rond de integratie van dit asielcentrum, die later op andere plaatsen zijn overgenomen en die door de verschillende opeenvolgende bevoegde ministers als voorbeeld zijn gesteld in hun beleid (onder andere uitdelen van kerstgeschenken in de buurt, gezamenlijk gebruik van de sporthal door asielzoekers en Sint-Truidense sportclubs, Marché Mondial, exotische kookavonden, gebruik binnenspeeltuin door kinderen van asielzoekers en Sint-Truidense kinderen, etc.).
Zonder overdrijven, mogen we gerust spreken van een Sint-Truidens model!

 

 

 

 

 

 

De laatste jaren, en naar volgend jaar toe, ziet het ernaar uit dat dit nog meer het geval gaat zijn, wordt er ernstig bezuinigd door de federale regering op de middelen om dit soort integratieactiviteiten van asielcentra in de gemeenten en steden waar ze gelegen zijn, mogelijk te maken. In de beginjaren beschikten de asielcentra terzake trouwens over veel meer autonomie, zodat de activiteiten aangepast konden worden afhankelijk van de lokale situatie.
Sinds het ontstaan van het Federaal agentschap voor de opvang van asielzoekers (Fedasil) als overkoepelend orgaan van alle asielcentra is deze autonomie quasi verdwenen, om dan nog niet te spreken van de logge administratieve procedures.
Ik betreur dit en zal blijven aandringen dat dit stopt, én als burgemeester, én als federaal volksvertegenwoordiger door de bevoegde ministers, nu Marie Arena, hierover te blijven ondervragen.

 

 

 

 

Deze initiatieven zorgen er precies voor dat asielcentra en asielzoekers aanvaardbaar(der) worden voor de plaatselijke bevolking.
Het kan toch niet zijn dat gemeenten en steden, die deze problematiek open en positief benaderen zelf ook nog eens in toenemende mate moeten opdraaien voor de kosten van deze acties! Zodra er een nieuwe regering is, zal ik de betrokken minister hier dan ook opnieuw over ondervragen.

 

 

10 jaar asielcentrum Bevingen: het is alsof het gisteren was!
Meer dan zovele materiële realisaties in mijn bijna 14 jaar als burgemeester ben ik fier op ons gevoerde asielbeleid in het algemeen en rond dit open asielcentrum in het bijzonder.”, besluit Ludwig Vandenhove.     

 

 

Zie ook de tekst ‘Meer dan een bed. Twintig jaar opvang van asielzoekers’ op deze website.
Op de website www.tvl.be kan u de herhaling van het TVL nieuws bekijken van dinsdag 23 december 2008, waar een item gewijd werd aan het 10-jarig bestaan van het asielcentrum te Bevingen