Wat met de digitale kwetsbaarheid?

“In 2023 was 40% van de Belgen digitaal kwetsbaar.
Zij hebben geen toegang tot het internet of internetdragers en/of beschikken over onvoldoende vaardigheden om gebruik te maken van digitale dienstverlening(1)”, zegt Ludwig Vandenhove.

De diverse overheden moeten er alles aan doen om dat percentage stelselmatig te verminderen. Maar zolang dat aantal hoog blijft, is het hun taak om de dienstverlening én elektronisch, én manueel te blijven aanbieden.
Dat blijft mijn opinie.

Als ik echter eens scrol en/of bepaalde zaken opzoek op websites van bepaalde overheidsdiensten of aanverwante, stel ik vast dat dat minder en minder het geval is.
Ik vind dit niet kunnen.
Blijkbaar zijn deze administraties of organisaties vergeten dat ze werken met belastinggeld.

Enkele heel concrete voorbeelden:
-geen namen van verantwoordelijken, zodat de burgers hen niet (rechtstreeks) kunnen contacteren;
-geen opgave van (rechtstreekse) telefoonnummers, zodat ze maar niet kunnen gestoord worden;
-hetzelfde voor mailadressen, enkel in het beste geval een algemeen mailadres;
-vaak zaken, die rechtstreeks in een bepaald systeem moeten ingevuld worden en die niet kunnen gevraagd en/of aangemeld worden via telefoon of een simpele mail.
Kortom, onpersoonlijk tot en met. 

Waarom dulden wij dat als verkozen politici?
Dan moeten we niet verbaasd zijn dat burgers zich afkeren van de politiek. 

Overheden moeten zichzelf opleggen om maximaal rekening te houden met deze digitale kloof.
Nog meer, de federale en de Vlaamse regering zouden die voorwaarde moeten koppelen aan mogelijke financiering van lagere overheden en belangrijke organisaties.

Ik zal alleszins als toekomstig burgemeester in Sint-Truiden nauwlettend toezien dat er alles aan gedaan wordt dat iedereen dezelfde toegang heeft tot de aangeboden dienstverlening.”
___