Onvoorstelbaar vind ik de reactie van Vlaams minister Geert Bourgeois op de nieuwe single van Clouseau ‘Schaf België niet af’.

{mosimage}

Hoever zijn we nog verwijderd dat we in Vlaanderen zelfs ons gedacht niet meer mogen zeggen?

Ik wist al dat Vlaamse ministers niet veel te doen hadden, maar deze gang van zaken bevestigt mijn stelling nog maar eens.

Hieronder vindt u het editoriaal van Liesbeth Van Impe in ‘Het Nieuwsblad’ van donderdag 3 september 2009 waar ik mij perfect kan in terugvinden.

Valse noot

Het is maar een liedje, meneer de minister

Een communautair relletje heeft de politici uit hun collectieve zomerslaap geschud en voor een keer hebben we geen grondwetspecialisten nodig om te begrijpen waar het over gaat. Clouseau heeft een liedje over België geschreven, Geert Bourgeois vindt dat niet leuk, anderen vinden het commentaar van Bourgeois niet leuk en zelfs Cultuurminister Joke Schauvliege was niet verbaasd dat we haar om een reactie vroegen. Eén liedje met een wat naïeve tekst pro België levert zo meer zere tenen op dan de IJzerbedevaart vorige zondag.

Het zegt wat over de diepe verdeeldheid, niet alleen in België maar ook in Vlaanderen. De ene Vlaming snelt Clouseau te hulp, de ander ziet in het liedje niet minder dan een daad van verraad. Een pleidooi voor België is blijkbaar per definitie anti-Vlaams, en omgekeerd. Nochtans probeerden de broertjes Wauters bij de voorstelling van de single net dat gevoel te verwoorden dat bij veel Vlamingen leeft: ze zijn én Vlaming én Belg en ze voelen zich daar goed bij. Als revolutionair statement valt dat nogal mee.

Nu mag iedereen het gruwelijk oneens zijn met de Belgische liefdesverklaring van Clouseau. En staat het iedereen vrij het deze winter al dan niet uit volle borst mee te brullen in het Sportpaleis. Maar als Vlaanderen echt zo tolerant is als het graag beweert, dan moeten er toch liedjes kunnen worden gezongen, van Vlaanderen boven tot Leve België.

En dat Clouseau zich bezondigt aan 'propaganda voor slecht bestuur', zoals Bourgeois beweert? Het is maar een liedje, meneer de minister. Na de vaudeville rond het Vlaams Huis in New York, ooit een troetelkind van Bourgeois, zou de minister misschien het best zelf een toontje lager zingen.

Zie ook de uitspraak ‘Arm Vlaanderen!’ op deze website.