‘Het is een pervers mechanisme. Sommige instanties verspreiden angst om zichzelf onmisbaar, en anderen afhankelijk, te maken.’ – Patrick Allegaert, artistiek adviseur Museum Dr. Guislain (1)

Een journalist vroeg mij deze week of ik witte konijnen heb voor de lijsten voor de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van volgend jaar op zondag 14 oktober 2018.

Mijn antwoord: neen. En ik zoek die ook nu niet.

Ik heb maar weinig of zelfs geen zogeheten witte konijnen, zoals Bekende Vlamingen (BV’s), succes weten hebben in de politiek.

Een buikgevoel hebben, kan je niet leren, zelfs niet via de duurste managementcursussen.

Dat heb je of dat heb je niet.

“Kunstenaarschap is heel burgerlijk, WERKEN!” (1)

Dat geldt ook voor politiekers.
Ik zeg dat dikwijls tegen de jongere generatie.

 De recente discussie over 'verkeerde' straatnaamborden of monumenten leert mij één zaak. (1) (2)

Er zijn twintig jaar nodig om kandidaat voor het presidentschap te zijn, twintig jaar afzien, tegenslagen obsessie. Iemand heeft alleen een kans om president te worden als hij er onophoudelijk aan denkt, vanaf s' ochtends wanneer hij zijn sokken aantrekt (1)(2).