Filibusteren: het nodeloos rekken van vergaderingen. (1)

“Ik heb het meegemaakt in de Kamer van Volksvertegenwoordigers en in de Senaat, filibusteren”, zegt Vlaams volksvertegenwoordiger Ludwig Vandenhove.
“In de Senaat zelfs extreem toen toenmalig collega Jean-Marie Dedecker, toen nog Open VLD-er, tijdens de bespreking van het wetsvoorstel rond migrantenstemrecht gewoon begon voor te lezen uit een boek dat helemaal niets met het thema te maken had.
Ineens wist iedereen wat filibusteren in de politiek was, ervoor veel minder.

Hoewel het woord filibusteren eerder in onbruik geraakt is in de Belgische en Vlaamse politiek heb ik de indruk dat het toch nog altijd vaak als middel gehanteerd wordt om tijd te rekken en/of om zich belangrijk te voelen.
Ik kan natuurlijk nu enkel spreken voor mijn ervaringen in het Vlaams parlement.

Neem nu het begrotingsdebat in het Vlaams parlement afgelopen donderdag 17 december 2020.
Om 9 uur donderdagmorgen begonnen, om 3 uur vrijdagmorgen 18 december 2020 beëindigd met de stemming.
Ik heb zoveel mogelijk proberen online te volgen en te luisteren.

Hoe dikwijls zijn collega’s niet in herhaling gevallen?
Hoe vaak lezen collega’s niet gewoon af van wat is voorbereid op papier of van hun personal computer of Ipad?
Hoe dikwijls maken collega’s geen punt dat ze al minimum één keer gemaakt hebben in de diverse commissies waar de begroting is besproken? Of in commissies op andere momenten in de loop van het jaar.

Ik heb nu op die ganse dag weer weinig originele of nieuwe insteken gehoord.
Akkoord, herhalen, is in de politiek belangrijk om uw boodschap te doen doorklinken. Maar moet het echt zo dikwijls? Zo wordt herhalen na een bepaalde tijd ‘zagen’.

Neen, en het heeft niets te maken met deze of gene partij.
Er is gewoon geen andere mogelijkheid, iedereen doet eraan mee, of beter, moet eraan meedoen, het systeem laat niets anders toe.

Iedereen mag alles zeggen en vragen in een parlement, dat is de basis van democratie en ik ben een democraat in hart en nieren. Ja, ik wil zelfs nog echt ‘vechten’ voor de democratie. Maar deze manier van werken, doet de democratie echt geen goed.
Ik zou zeggen wat een geluk dat wellicht enkel een minderheid, waarschijnlijk dan ook nog sterk politiek geïnteresseerd of zelfs politiek overtuigd publiek, (lang!?) kijkt naar de livestream van het Vlaams parlement via de website of het specifieke televisiekanaal.
Ik denk dan “wat een geluk dat het grote publiek dit niet hoort of ziet, de politiek zou geen goede beurt maken”.
Sorry, maar ik heb mij tijdens het begrotingsdebat vaak opnieuw de bedenking gemaakt “is dit nu niet echt filibusteren?”.

Luisteren de Vlaamse volksvertegenwoordigers naar elkaar? Soms, maar vaak ook niet, want in een aantal gevallen gaan de tussenkomsten gewoon langs elkaar door.
Een debat? Soms, maar meestal niet.
Een echt debat? Eerder zeldzaam.
De voorzitter moet luisteren om op tijd het woord af te nemen en aan een andere collega te geven. En voor de rest luisteren in het beste geval de collega’s, die het specifiek thema volgen.
Als je het Vlaams parlement online volgt, valt dat nog meer op dan dat je er live zelf aanwezig bent.

En de dag zelf of de dag nadien in de media? Je moet er met een vergrootglas naar zoeken.
Dat zegt veel, zo niet alles.

De vele uren dat het debat duurt, zie ik op zich niet als een probleem, wij verdienen genoeg als Vlaamse volksvertegenwoordigers. Maar we voeren toch geen debat om onze tijd te vullen.
Heb ik een oplossing? Niet direct, maar we moeten als Vlaamse democratische verkozenen hier durven over nadenken en ons niet verstoppen in onze eigen cocon.
Voor mij kan dit perfect in het kader van de oefening, die de federale regering aangekondigd heeft om onze staatsstructuur eenvoudiger en transparanter te maken.

Heeft het met mijn leeftijd te maken? Of heeft het te maken met de manier waarop het Vlaams parlement werkt? Of met andere elementen?
Tot mijn eigen grote spijt moet ik voor mijzelf toegeven dat ik op zulke momenten iets voel voor de burgers, die vinden dat er teveel politici zijn.
Laat het mij het dan vertalen in dat er teveel parlementen zijn.
Waarom niet één parlement voor heel België-de Kamer van Volksvertegenwoordigers-, waarbij de leden soms afzonderlijk vergaderen voor Brussel, het Duitstalig gebied, Wallonië en Vlaanderen, al dan niet uitgebreid in aantal, als het over specifieke gewestelijke aangelegenheden gaat.
Uiteraard is dat maar een idee van mij dat in veel varianten kan uitgewerkt worden. Maar dat er iets moet gebeuren voor onze democratie is duidelijk.

• (1)www.wikipedia.be.
   
• Zie onder andere ook ‘Spreken is zilver, zwijgen is goud’ van woensdag 2 december 2020 op deze website.
   
• Foto: commons.wikimedia.org, spotter 2, eigen werk.