“De infectie sluipt nog verder. Als de privé-auto de norm is, kan openbaar vervoer, als plan-B, alleen de inzet van maatschappelijk idealisme of sociale solidariteit zijn, om de sukkels te helpen. Dat is geen populaire motivatie in een harde crisistijd, die overheidsuitgaven al snel verkettert als caritas of overbodige luxe.”

REYNEBEAU, M. De Lijn, omdat het moet. De Standaard, 05-02-2014, p. 39.

“De verering van elk woord van werkgevers staat in schril contrast met de bijna wellustige manier waarmee naar onder geschopt wordt.”

“Di Rupo heeft het uitstekend gedaan”. Interview met Bruno Tobback. De Morgen, Zeno, 18-01-2014, pp 4 – 5.

Eenzijdigheid is een vreselijke kwaal in onze huidige samenleving.
Neem nu het debat over de te hoge loonkosten.
Ik wil dat perfect voeren, maar in verhouding met alle andere factoren, zoals een veilige omgeving, een mooi groen landschap, duurzame industrieterreinen, hooggekwalificeerd personeel, te hoge energiekosten, etc.
Zijn al deze elementen ineens niet meer belangrijk? Toch wel, maar de eenzijdigheid slaat in dit debat weer eens toe!

“Ik heb er principieel geen probleem mee dat grote privé-bos- en -landeigenaars overheidssubsidies krijgen, op voorwaarde dat de bevolking op een of ander manier toegang krijgt tot hun gebied/eigendom. Subsidies krijgen staat hier voor mij gelijk aan publieke toegankelijkheid. Ook natuur moet sociaal zijn.”

Citaat Ludwig Vandenhove in Beleid.flits 398, de digitale nieuwsbrief van Natuurpunt van 10 januari 2014.

Als je in deze steeds meer rechtse samenleving een (bepaalde) linkse boodschap wil laten horen, moet je steeds hardere taal gebruiken.

Anders wordt je niet meer begrepen of wordt gedaan alsof.