sp.a Sint-Truiden: opnieuw 6 jaar oppositie

"Eén zetel winst, ik als lijsttrekker het meeste voorkeursstemmen van iedereen (4 084 stemmen), 25 van de 35 (dus meer dan 2/3!) van de sp.a-kandidaten meer stemmen dan de kandidaten die op dezelfde plaatsen staan op de andere lijsten (dus onze solidariteit 'stem voor alle kandidaten' heeft weer gewerkt) en ik de grootste penetratiegraad van alle lijsttrekkers (60,65% van alle sp.a-kiezers stemmen op mij, 52,60% voor CD&V, 42,11% voor Open Vld en 52,48% voor N-VA)" (1) (2), zegt lijsttrekker Ludwig Vandenhove. "Maar we zitten opnieuw in de oppositie."

"Ontgoocheld? Ja.
Ondanks het voorakkoord had ik heimelijk gehoopt dat we meer zouden winnen, zodat we het de CD&V, Open Vld en de N-VA (nog) moeilijker hadden kunnen maken bij de definitieve coalitie en bij de verdeling van de schepenambten. (3) Bovendien streelt het mijn ego dat ik de meeste voorkeurstemmen heb in Sint-Truiden, maar ik had liever gehad dat we (eveneens) de sterkste partij geworden waren. (4)

Het stond in de sterren geschreven dat vooral de CD&V ons opnieuw uit de coalitie zou houden: dit is een anti-sp.a en anti-Ludwig Vandenhove coalitie.
De CD&V en in casu Veerle Heeren kunnen blijkbaar niet verkroppen dat ik hen met paars 12 jaar van de macht gehouden heb in Sint-Truiden.
Ik heb daar nog altijd geen spijt van, temeer omdat we toen niet anders konden om de stad Sint-Truiden 'te bevrijden' van het non-beleid van de CVP met Jef Cleeren als burgemeester. Maar wie herinnert zich die periode nog buiten het feit dat de auto’s twee- of driedubbel geparkeerd stonden? Wat vergeet de burger toch snel.

CD&V en Open Vld sloten zelfs een monsterverbond met de N-VA voor de gemeenteraadsverkiezingen van zondag 14 oktober 2018.
Ze hadden het volgens hun eigen zeggen zo goed gedaan tijdens de afgelopen 6 jaar, maar toch durfden ze de confrontatie met de kiezer niet aan. Voor hen terecht, want de 2 beleidspartijen CD&V en Open Vld haalden samen geen meerderheid meer (17 zetels op 35).
Er zijn nog gemeenten waar dit gebeurd is, maar voor mij is dat ‘not done’: met zulke ingesteldheid van politici kan ik begrijpen dat de burger het begrip democratie niet meer ernstig neemt.
Politici, zoals Veerle Heeren, houden ten koste van alles en vooral ten koste van hun eigen partij vast aan ‘hun eigen jobke’. Ook dat is een algemene evolutie: burgemeester of schepen is blijkbaar geen mandaat of geen roeping meer, het is een job geworden. Dat is een evolutie die eveneens te merken valt bij andere politieke mandaten: (vooral) jongeren zien dat als 'werk' en als het tegenvalt, zoeken ze een andere job.
Waar is de politieke roeping gebleven?

De drie keer dat ik burgemeester geworden ben, ben ik er altijd in geslaagd steeds meer sp.a-schepenen te leveren. 
Aan politiek doen, staat voor mij gelijk aan denken aan de partij waarvan je deel uitmaakt.

Ik heb moeite met de veto's die tegenwoordig uitgesproken worden tegen personen in de politiek, zoals dit nu gebeurt (bijvoorbeeld in Sint-Truiden tegen collega Filip Moers en mezelf).
Ik zal dit nooit doen, elke partij heeft het recht het eigen politiek personeel te kiezen.
Voor mij is dit een uiting van angst, van schrik.
Ik ben er fier op dat blijkbaar sommige politieke tegenstanders een veto tegen mij uitspreken. En als ze dat niet zouden doen, vinden ze wel iets anders om de Sossen aan de kant te zetten, dat is nu eenmaal één van de (ongeschreven) regels in de politiek. 
Dat is een teken dat ik 'mijn werk als partijmilitant' goed doe door duidelijke standpunten te verdedigen in plaats van slaafs te volgen in functie van het eigen mandaat, zoals nu te vaak gebeurt. Dat is trouwens iets waar we dringend in de eigen partij aan moeten werken, om 'af te kicken' van onze bestuurscultuur van ons kapot te regeren (waar we nu de gevolgen van dragen).  
Besturen mag geen doel op zich zijn, het moet een middel zijn om onze ideologie en ons programma te realiseren.
Spijtig genoeg is het in het huidige politieke landschap te vaak omgekeerd, ook in mijn eigen partij.
Hier rond moeten we als sp.a dringend vorming organiseren voor onze militanten, bestuursleden en mandatarissen.
Zolang ik politicus ben, zal ik mijn gedacht blijven zeggen en mijn politieke standpunten hard blijven verdedigen. Maar als je verliest, moet je je daarbij neerleggen en als je in een meerderheid bent, moet je loyaal meestemmen, ook al is het tegen je eigen standpunt.
Consequentie en loyauteit kunnen perfect samengaan in een democratie.

In Sint-Truiden is 10,86 % van de bevolking niet gaan stemmen, het gemiddelde voor Vlaanderen ligt op 13 %. (5) 
Eerlijk: met het ‘abnormale voorakkoord’ in Sint-Truiden had ik gedacht dat het aantal thuisblijvers hoger zou liggen.
Heeft het geholpen dat wij als sp.a gedurende de hele campagne opgeroepen hebben om zeker te gaan stemmen?
Wij beschikken niet over cijfers hierrond, maar ik denk het niet, want dan hadden wij als sp.a, en/of de andere partijen die met het voorakkoord niets te maken hebben, (nog) beter gescoord.

Algemeen vind ik 13 % van Vlamingen die niet gaan stemmen, een te hoog percentage. We mogen immers niet vergeten dat er in België nog altijd stemplicht is.
Ik blijf een grote voorstander van stemplicht, maar dan moet de overheid de moed hebben om op te treden tegen thuisblijvers.
Maatschappelijk en politiek wordt dat debat uit de weg gegaan, omdat er gevreesd wordt dat het debat dan eerder in de richting gaat gaan van stemplicht of niet.
Ik blijf bij mijn voorstel: een administratieve boete voor wie niet gaat stemmen en het bedrag verhogen in functie van het inkomen.
We moeten heel wat maatregelen nemen om onze democratie te vrijwaren, maar dat kan er alvast een kleine van zijn.

De stad Sint-Truiden zal de komende 6 jaar bestuurd worden door een grote meerderheid (24 zetels op 35).
Zal dit een goed bestuur opleveren?
Ik hoop het als inwoner, maar ik betwijfel het.

Zeker als ik de N-VA in de oppositie gehoord heb de afgelopen 6 jaar, zij waren vaak kritischer en scherper dan wij als sp.a bij de beoordeling van de gang van zaken. Bovendien is mijn ervaring dat hoe kleiner de coalitie, hoe beter het project is en hoe feller ze aan elkaar hangt.
Mijn beste coalitie blijft sp-Vld van 1995 tot 2000 met 17 zetels van de 33, toen we Sint-Truiden echt een ander imago gegeven hebben.

Ik hoop dat er de komende legislatuur meer respect zal zijn voor de gemeentelijke democratie - en dus voor de oppositie - dan de afgelopen 6 jaar. Maar met de arrogante Bert Stippelmans als voorzitter van de gemeenteraad voorspelt ook dat niet veel goeds.

De toekomst?
We gaan een constructieve en harde oppositie voeren en we gaan een intense partijwerking blijven doen, zoals de afgelopen 6 jaar.
Persoonlijk ga ik opnieuw meer tussenkomen in de gemeenteraad.
Mijn 'sabbatperiode' na mijn burgemeesterschap is nu voorbij. Bovendien ben ik geen gedeputeerde meer en hoef ik geen rekening te houden met standpunten die ik daar innam als sp.a'er deel uitmakende van een provinciale coalitie met CD&V en Open Vld.
Vernieuwing en verjonging moeten een permanente bekommernis zijn van elke politieke partij en we zijn hier als sp.a Sint-Truiden zeker niet blind voor. Integendeel, de gemiddelde leeftijd van onze verkozenen drukt ons nog meer dan in het verleden met de neus op de feiten."

 

(1) Vandenhove populairste politicus. Het Belang van Limburg, 15-10-2018, p. 36.
(2) Eigen berekeningen vanuit sp.a Limburg.
(3) Verdeling postjes zorgt voor interne strubbelingen. Het Belang van Limburg, 24-10-2018, p. 22.
(4) Rechtstreeks kiezen zou voor acht andere burgemeesters zorgen. Het Belang van Limburg, 26-10-2018, p. 21.
(5) In kaart: zoveel mensen stemden er niet in uw gemeente.
www.demorgen.be, 24-10-2018.

Zie ook Vergeten! van 26-10-2018 en Bedankt! van 17-10-2018 op deze website.