Onze democratie vrijwaren!

Dit zei burgemeester Ludwig Vandenhove naar aanleiding van de nationale feestdag op woensdag 21 juli 1010.

 

“Ja ik maak mij soms zorgen over de lichtzinnigheid waarmee wij met onze democratie omspringen.”, zegt Ludwig Vandenhove.
“Voor een groot gedeelte van de bevolking is die zelfs zo vanzelfsprekend geworden dat ze er nauwelijks of geen aandacht meer voor hebben.
Het is de gezamenlijke verantwoordelijkheid van de burgers, de media en de politici om dat vertrouwen te herstellen.

 

 

 

 

Hieronder vindt u de integrale tekst van de toespraak.

 

 

Eerwaarde heer deken
Eerwaarde heren pastoors
Eerwaarde heer kapelaan
Heren diakens
Heren voorzitters, bestuursleden, leden en vlaggendragers van de vaderlandslievende verenigingen
Mijnheer de voorzitter van de Rechtbank van Eerste Aanleg, mijnheer de vrederechter, mevrouw de politierechter en andere vertegenwoordigers van de rechterlijke macht
Heren generaals, kolonels, officieren, onderofficieren en beroepsvrijwilligers, al dan niet nog in actieve dienst
Vertegenwoordigers van de federale en lokale politie, gewestelijke brandweer Sint-Truiden, Civiele Bescherming en Rode Kruis
Vertegenwoordigers van andere overheidsinstellingen
Collega’s uit de politiek
Geachte genodigden
Dames en heren
Beste vrienden

 

 

Ik heet u allen van harte welkom op deze feestelijke viering naar aanleiding van onze nationale feestdag en dank u voor uw aanwezigheid, vooral de vaderlandslievende verenigingen.

 

 

De eerwaarde heer deken, de eerwaarde heren pastoors, de eerwaarde heer kapelaan, de diaken(s), de orgelist en het koor hebben met het Te Deum deze plechtigheid op een passende wijze ingezet, waarvoor ik hen van harte wens te bedanken. Ook bedankt aan de Koninklijke Harmonie Vermaak na Arbeid uit Aalst.
Gedurende eeuwen maakte België deel uit van verschillende staten en werd onafhankelijk in 1830. Dit jaar is België dus 180 jaar onafhankelijk en vandaag is het exact 179 jaar geleden dat Leopold I, de eerste Koning der Belgen, de grondwettelijke eed aflegde.
Hij zwoer trouw aan de Belgische Grondwet, die door het Nationaal Congres werd uitgewerkt en op 7 februari 1831 werd erkend, alsook aan de Belgische wetten.
De nationale feestdag is en blijft, wat mij betreft alleszins, het symbool van de eenheid van ons land en van de verbondenheid tussen de verschillende gemeenschappen en gewesten.

 

 

De vraag is alleen hoelang nog.
Na de uitslag van de laatste federale verkiezingen moeten we die vraag luidop durven te stellen.

 

 

De voorbije ‘onverwachte’ verkiezingen toonden aan dat deze verbondenheid steeds meer in vraag wordt gesteld. Aan weerszijden van de taalgrens zien we immers een volledig ander kiesgedrag.
Aan Vlaamse zijde overheerst de roep naar meer autonomie, zelfs naar onafhankelijkheid.
Aan Waalse zijde wordt er blijkbaar nog meer geloofd in de unitaire staat België, zij het dat er ook beseft wordt dat een zekere staatshervorming nodig en noodzakelijk is. 

 

Opvallend in dit verband in Vlaanderen is de tegenstelling tussen dit kiesgedrag enerzijds en bevragingen, die gebeuren over het al dan niet behouden van de monarchie anderzijds.
Een ruime meerderheid blijkt dan steeds voor het behoud van België te zijn.

 

Betekent dit dat de Vlamingen, ondanks de uitslag van de federale verkiezingen van zondag 13 juni 2010, voor een staatshervorming zijn, maar binnen België?
Hebben de Vlamingen dan eerder tegen de gang van zaken in de politiek gestemd in plaats van voor iets?

 

 

Dit zou wel eens kunnen en ik verheel u niet dat ik mij hier zorgen over maak, als politicus, maar ook als gewone burger.
Door de welvaart waarin het grootste gedeelte van de Vlamingen leeft, wordt al te vaak de waarde van democratie niet meer ervaren, laat staan geapprecieerd.
Wij klagen dat we weer moeten gaan stemmen, terwijl er nog zoveel landen zijn waar dagelijks strijd gevoerd wordt om te mogen gaan stemmen.
Op deze nationale feestdag, met nog heel wat oud-strijders in ons midden, moeten we hier bij stilstaan.
En ik blijf op diezelfde nagel kloppen: het is een uitdaging in België en Vlaanderen om iedereen, maar vooral kinderen en jongeren, binnen en buiten het onderwijs, zo jong mogelijk en permanent bewust te maken van het belang van democratie en politiek.

 

 

Ja, ik maak mij soms zorgen over de lichtzinnigheid waarmee wij met onze democratie omspringen.
Voor een groot gedeelte van de bevolking is die zelfs zo vanzelfsprekend geworden dat er nauwelijks nog aandacht voor is.
Het is de gezamenlijke verantwoordelijkheid van de burgers, de media en de politiek om dat vertrouwen te herstellen.

 

 

Minister van Staat en collega-burgemeester Louis Tobback van Leuven drukte het in ‘De Morgen’ van zaterdag 26 juni als volgt uit: “Moeten politici de uitspraak van de kiezer aanvaarden? Zeker. Maar als ‘de kiezer’ bij herhaling de kaarten zo schudt dat het zeer moeilijk wordt om nog een regering op de been te brengen, dat ‘de kiezer’ dan ook de gevolgen draagt van wat hij gedaan heeft. Dat iemand ‘de kiezer’ dan ook eens in zijn gezicht zegt dat hij zich niet alle kuren kan veroorloven.”

 

 

Hoeveel personen en families zakken niet als asielzoeker af naar het Westen om precies in een democratie te leven? Dit verband wordt echter vaak niet gelegd als we het hebben over het gevoerde asiel- en migratiebeleid.
Het is niet toevallig dat politieke partijen met soms minder democratische trekjes, die soms teruggaan tot voor, in of na de tweede wereldoorlog, precies niets of weinig moeten weten van asielzoekers en/of migranten.  

 

 

En zo kom ik terug op de huidige politieke situatie.

 

 

Het verschil in stemgedrag en visie langs beide kanten van de taalgrens, om dan nog niet over Brussel te spreken, maakt de huidige gesprekken voor de formatie van een federale regering er zacht uitgedrukt niet eenvoudig op.
Meer dan ooit zullen er compromissen moeten worden gezocht en eveneens effectief moeten worden afgesloten. Niet alleen bereidheid tot compromissen, maar ook gezond verstand, sereniteit en wederzijds begrip en vertrouwen zullen nodig zijn.
Alle betrokkenen moeten beseffen dat democratie en politiek ‘een zaak zijn van gelijk krijgen, niet (altijd) van gelijk hebben’.
En vermits er voorlopig weinig ‘uitlekt’, is dit toch al een enorm, positief contrast met drie jaar geleden.

 

 

De echte problemen, en dat is niet enkel zo in de politiek, worden niet opgelost door straffe verklaringen af te leggen, die achteraf toch niet kunnen worden waargemaakt, maar door in alle discretie en met respect voor elkaar samen te werken.

 

 

Een krachtdadige federale regering, die een zo ruim mogelijke steun geniet in Brussel, Wallonië en Vlaanderen en van zoveel mogelijk politieke partijen, is meer dan nodig op het historisch keerpunt waarop ons land blijkbaar terechtgekomen is.

 

 

Voor mij zijn en blijven de uitdagingen van een verdere staatshervorming - binnen de bestaande context van België, dat staat voor mij buiten kijf - een betere dienstverlening, meer democratie en een meer doorzichtig bestuur voor de burger.
En niet te vergeten een sociale staatshervorming met voldoende solidariteit tussen de verschillende bevolkingsgroepen.
België en Vlaanderen zijn rijk genoeg om niet te kunnen of mogen tolereren dat de groep kansarmen, die op of onder de armoedegrens leeft, ook bij ons in Sint-Truiden, steeds groter wordt.

 

 

We mogen niet vergeten dat, ondanks een voorzichtig herstel van de economie, de financiële crisis, met al haar gevolgen, nog steeds niet is bedwongen.
En dat gaan we niet alleen in België en Vlaanderen oplossen, maar enkel maar in internationaal en Europees verband.
Collega-politici, die beweren dat een staatshervorming de remedie is voor deze economische en financiële crisis, maken de burger in feite iets wijs.

 

 

Politici moeten niet aan de kant staan roepen en de burgers tegen elkaar opzetten, maar moeten oplossingen zoeken.

 

 

Ik wil traditioneel besluiten.

 

 

Laat ons allen samen werken aan een open en verdraagzaam Vlaanderen, aan een solidair België en een steeds hechter Europa.
Laat dit de betekenis zijn van deze nationale feestdag.

 

 

Ik eindig deze plechtigheid met het uitbrengen van een toost voor hetgeen ons vorstenpaar betekent voor de eenheid van ons land en hoop dat we dit nog jaren kunnen doen.

 

 

Leve de koning, leve de koningin, leve België, leve Sint-Truiden.