Hopelijk is dit niets de laatste Koningsdag!

“Ik hoop dat deze traditie mag blijven en dat het niet één van de laatste keren is dat we dit feest vieren gezien de verkiezingsuitslag van 13 juni 2010 en de huidige problemen als gevolg daarvan om een federale regering te vormen.”, aldus Ludwig Vandenhove.

Deze uitspraak deed een pessimistische burgemeester
Ludwig Vandenhove op maandag 15 november 2010 (Koningsdag) naar aanleiding van de huidige politieke situatie in ons land. Hij ging ook in op het onderscheid tussen het presidentschap (bijvoorbeeld in de Verenigde Staten) en het koningschap in België, wat nu al vrij symbolisch is.

 

Er was veel volk op het traditionele Te Deum.
Eerwaarde heer deken Albert Thijs deelde de tekst in het Latijn en het Nederlands uit.
“Een goed initiatief.”, zegt
Ludwig Vandenhove. “Zo kunnen immers ook personen, die geen Latijn kennen (zoals ik!), volgen.”

 

 

 

 

 

Hieronder vindt u de integrale versie van de speech.

 

 

Eerwaarde heer deken
Mevrouw de parochieassistente
Mijnheer de diaken
Dames en heren voorzitters en vlaggendragers van de vaderlandslievende verenigingen
Mevrouw de politierechter
Kolonels, officieren en onderofficieren, al dan niet nog in actieve dienst
Afgevaardigden van de federale politie, de lokale politie Sint-Truiden - Gingelom - Nieuwerkerken, de gewestelijke brandweer Sint-Truiden, de civiele bescherming en het Rode Kruis
Collega’s uit de politiek
Geachte genodigden
Dames en heren
Beste vrienden

 

 

Ik heet u allen van harte welkom op deze plechtigheid aansluitend op het Te Deum dat door de kerkelijke overheid werd georganiseerd ter gelegenheid van het Koningsfeest, vroeger het ‘Feest Van de Dynastie’ genoemd.

 

 

Bedankt aan iedereen, die aan dit Te Deum meegewerkt heeft - mevrouw de parochieassistente, mijnheer de diaken, de orgelist en het zangkoor - onder leiding van eerwaarde heer deken Albert Thijs.

 

 

Eerst een woordje uitleg over het ontstaan van deze feestdag.
Onze vaderlandse geschiedenis, zoals dat zo mooi en zo plechtig heet, even opfrissen, in deze vluchtige tijden kan nooit kwaad.

 

 

15 november is de feestdag van de Heilige Leopold de Goede.
In 1866 wou koning Leopold II zijn naamdag wat meer luister bijzetten en zou 15 november van dan af het feest van het koningsschap heten.
Na koning Leopold II volgt koning Albert I en verhuist het feest naar 26 november, naamdag van de heilige Albert van Haigerloch.
Nadat het feest van het koningsschap enkele keren van datum gewisseld is, beklimt Leopold de troon en wordt het feest terug op 15 november gevierd.
Toen Koning Boudewijn I in 1951 koning werd, behield hij deze datum als konigsfeest. Ook koning Albert II wijzigde deze datum niet.

 

 

De plechtigheden, die worden gehouden overal in het land naar aanleiding van het ‘Feest van de Dynastie’, zijn een traditie. En ik hoop dat deze traditie mag blijven en dat het niet één van de laatste keren is dat we dit feest vieren gezien de verkiezingsuitslag van 13 juni 2010 en de huidige problemen als gevolg daarvan om een federale regering te vormen.

 

 

En voor alle duidelijkheid: ik meen dit.
Er onderhandelt nu een partij mee, waarvan het partijprogramma duidelijk is: het einde van België! En ook dat is democratie: een grote meerderheid van de Vlamingen heeft daarvoor gestemd.

 

 

Dit is in tegenstelling tot alle enquêtes, die onder de bevolking gehouden worden over de vraag of België en het koningshuis moeten blijven bestaan. Ook al verschilt het resultaat tussen Brussel, Wallonië en Vlaanderen, er is telkens een duidelijke meerderheid voor het behoud van een federaal land met een Koning, al dan niet in een meer ceremoniële functie.

 

 

Hebben veel Vlamingen dan gestemd voor een partij waarvan ze het programma niet kennen en/of hebben ze in heel wat gevallen eerder ‘foert’-stem uitgebracht tegen de traditionele partijen?

 

 

Via het Koningsfeest kunnen en moeten we als gezagsdragers symbolisch uiting geven aan onze loyauteit en ons respect ten aanzien van de overheid, die we vertegenwoordigen en in wiens naam we onze functie uitoefenen.
Als verkozenen van het volk moeten we ten dienste staan van onze bevolking en van de overheden, die de bevolking vertegenwoordigen.

 

 

Als verkozenen zijn we verplicht om onze verantwoordelijkheid op te nemen. Ook moeten we regelmatig aan de burger, via verkiezingen, verantwoording afleggen over de al dan niet genomen terechte of onterechte beslissingen.
En sommige burgers vinden verkiezingen zo vanzelfsprekend dat ze niet meer au serieux nemen. Verkiezingen zijn nochtans de basis van onze democratie.
Wij mogen blij zijn dat we mogen gaan stemmen, hetgeen op zoveel plaatsen in de wereld nog altijd niet het geval is.
Kijk maar naar de vrijlating van Nobelprijswinnaar voor de vrede Aung San Suu Kyi in Myanmar, het voormalige Birma, gedurende dit weekend.

 

 

Het koninschap, de precieze invulling van de functie en de opvolging worden steeds vaker in vraag gesteld. Maar is bijvoorbeeld een verkozen president een betere oplossing?
Zou dit een oplossing zijn voor de huidige constitutionele problemen van ons land?
Persoonlijk denk ik van niet.

 

 

De mate van een democratie wordt mede, maar zeker niet enkel, bepaald over welke staatsvorm een land beschikt, wel over de mate waarin burgers zich kunnen uitspreken over globaal gevoerde beleid, bijvoorbeeld om de 6 jaar bij gemeenteraadsverkiezingen, om de 5 jaar bij Europese en regionale verkiezingen en om de 4 jaar bij federale verkiezingen.

 

 

Een gekozen president heeft meestal een (korte) ambtsperiode, bijvoorbeeld van 4 jaar, waarin zij/hij een aantal doelstellingen moet verwezenlijken en waarin zij/hij haar/zijn prioriteiten moet stellen.
De huidige, moeilijke situatie van de president van de Verenigde Staten Barack Obama, waarin deze na de congres- en senaatsverkiezingen van vorige week is terechtgekomen, is hier een mooi voorbeeld van.
Het zal eerder schipperen worden tussen en republikeinen en democraten dan wel zijn vooropgesteld beleid, bijvoorbeeld qua publieke gezondheidszorg, consequent te realiseren en/of uit te voeren.

 

 

Bij een monarchie is de continuïteit van het land op lange termijn verzekerd. Daarenboven is de formele politieke macht van de koning nu al eerder beperkt.
Hetzelfde geldt voor zijn functie als opperbevelhebberschap van het leger.

 

 

Alle vorsten hebben in hun functie van Staatshoofd, omwille van hun politieke neutraliteit en hun objectiviteit ten opzichte van de burgers, altijd de continuïteit van de Staat België verzekerd met oog op de welvaart en het welzijn van de natie en haar burgers.
De grondwet is op dat vlak duidelijk!

 

 

 

 

 

In het huidige politieke landschap ‘schreeuwt’ zowat iedereen voor de splitsing van België, alleen de mate waarin verschilt.
Wallonië en Vlaanderen, om dan niet van Brussel te spreken, lijken meer dan ooit van elkaar vervreemd en een consensus bereiken over de toekomst van het federale België lijkt moeilijk.

 

 

Zowat iedereen is het er over eens dat de structuren van het land opnieuw moeten worden bekeken en onderhandeld. Maar wat mij betreft, moet dit met voldoende gezond verstand, de nodige koelbloedigheid en nuchterheid, overleg en behoud van de solidariteit tussen de gemeenschappen en gewesten gebeuren. Bovendien wil de burger vooral een doorzichtige, efficiënt en goed werkende overheid met een zo goed mogelijke dienstverlening, waarvoor zij/hij zo weinig mogelijk belastingen wil betalen.
De burger wil dat de echte problemen (eindelijk) aangepakt worden: de sociaaleconomische problemen, de asielzoekersproblematiek, etc.
De burger ligt niet wakker van symbooldossiers, zoals wat mij betreft Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV) er één is zoals indertijd Voeren.

 

 

Omwille van de politieke neutraliteit van de Koning kan hij net in deze problemen zijn invloed laten gelden en een grote rol spelen om tot een oplossing te komen.

 

Laat ons allen eens goed en nuchter nadenken over de toekomst van onze federale staat België en van onze vorsten, maar evenzeer over de gevolgen van een eventuele splitsing van België en de roep tot afschaffing van de monarchie.
Emoties zijn hier niet op hun plaats.

 

 

En ik weet dat voor sommigen zulke dingen zeggen al voldoende is om voor conservatieve royalist versleten te worden. Dat ben ik nochtans niet, wel een realist met respect voor onze instellingen en ons verleden.

 

 

Tijdens de 11-novemberviering vorige week in Bevingen wees de leerkracht de aanwezige kinderen op één zin uit ons nationaal volkslied:
‘Bloei, o land, in ééndracht niet te breken’.
Het is een mooie gedachte voor de politici, die momenteel over de toekomst van ons land onderhandelen.

 

 

Tot slot nog een citaat uit een opiniestuk van journalist Dirk Barrez op www.demorgen.be van woensdag 3 november 2010: “ Het is mogelijk een Vlaming te zijn én tegelijkertijd voor een nieuwe Belgische revolutie te pleiten, die zich afspeelt in een Europees en mondiaal verhaal.”

 

 

Ik wil dan ook eindigen met het uitbrengen van een toost op Zijne Majesteit de Koning en Hare Majesteit de Koningin, de Koninklijke Familie, op België, Vlaanderen en Sint-Truiden, onze magistraten, onze openbare instellingen, onze gezagsdragers en onze ambtenaren.

 

 

Ik dank u voor uw aandacht.

 

 

 

 

Deze speech is ook verschenen in de Nieuwsbrief van B Plus Limburg.