Sinds januari 2005 kan u op deze website wekelijks een cartoon vinden die gebaseerd is op een actuele politieke of maatschappelijke gebeurtenis, waarbij
Ludwig Vandenhove/> zelf betrokken is en/of waarover hij zijn mening geeft.
Cartoonist Dré Mathijs laat elke week zijn verbeelding de vrije loop en zorgt ervoor dat de gebeurtenis van die week wat meer in het oog springt.

De cartoons van 2005 en 2006 werden telkens tentoongesteld en gebundeld in een cartoonboek.
Wil je nog een exemplaar van het eerste cartoonboek ‘Een jaar Ludwig ludiek’ of van het tweede cartoonboek ‘Twee jaar Ludwig ludiek’ ontvangen, stuur dan een e-mail met je adres naar burgemeester@sint-truiden.be en je krijgt zo snel mogelijk een exemplaar toegestuurd (zolang de voorraad strekt).

Komen we er bovenop?

De verkiezingen zijn twee maanden achter de rug. Voor de sp.a was het een zware klap. Een verkiezingsnederlaag vraagt om analyses en beschouwingen.
Als trouwe sp.a-soldaat vond ik het mijn plicht om over deze nederlaag na te denken en mijn beschouwingen neer te schrijven.
Een vraag die menige sp.a militant zich stelt is ‘Komen we er bovenop?’

Over de verkiezingsnederlaag zijn al veel analyses en beschouwingen gemaakt, intern en extern, en waarschijnlijk zullen er nog heel wat volgen. Op zich is dit niet slecht, integendeel zelfs.
Wat de interne analyse en discussie betreft, vind ik het zelf noodzakelijk dat deze zo grondig mogelijk gebeurt met betrokkenheid van alle niveaus en van alle leden, militanten en mandatarissen.
Voor mij zijn hier wel twee uitdrukkelijke voorwaarden aan verbonden: enerzijds moeten echte kritische opmerkingen kunnen, maar die moeten dan wel echt intern uitgediscussieerd worden, anderzijds moet de analyse op een bepaald moment afgerond worden en moet er terug aan de slag gegaan worden. Het partijcongres van 21 oktober 2007 is hiertoe het moment bij uitstek.
Verwacht dus van mij in deze korte bijdrage geen ‘uithalen’ naar partijgenoten - ik ben ‘opgevoed’ in de partij om mij als een loyale partijsoldaat te gedragen, met andere woorden intern discussiëren en daarna de beslissing loyaal uitvoeren -, enkel een analyse vanuit mijn persoonlijk standpunt bekeken.

Komen we er bovenop? Uiteraard, politiek is nu éénmaal zoals het leven, winnen en verliezen, maar het zal niet gemakkelijk zijn.
Waarom?
Enerzijds is de structuur van de sp.a niet meer wat hij bijvoorbeeld (zelfs) nog was na de verkiezingsnederlaag in 1999 en in zulke moeilijke omstandigheden waarin we nu zitten is een structuur belangrijk.
Anderzijds wordt de leiding van de partij nu grotendeels uitgemaakt (ook in heel wat steden en gemeenten en afdelingen) door personen, die de sp.a (en haar ‘voorgangers’) nooit in de oppositie meegemaakt hebben. Dit zal, naast adviezen van de ‘oude rotten’ die wat mij betreft onontbeerlijk zullen zijn (de keuze door Carolien Gennez van Dirk Van der Maelen als running mate bij de voorzittersverkiezingen is in die zin een stap in de goede richting), vooral een mentale ommekeer vragen.
Maar moeilijk gaat ook!

Als kandidaat en als een politicus, die constant tussen de bevolking is, zeker als burgemeester, kan ik bevestigen dat niemand deze slechte verkiezingsuitslag had zien aankomen.
De laatste dagen voor de verkiezingen merkten we wel in de contacten met de burger dat de VLD iets aan het recupereren was in de zin dat diegenen, die echt voor paars waren eerder voor de VLD dan voor de sp.a zouden stemmen. Kwestie van voor het zogeheten origineel te stemmen en niet voor de kopie en bovendien in de gevoerde ‘presidentiële’ campagne, zeker langs Vlaamse kant, eerder te kiezen voor Guy Verhofstadt dan voor Johan Vande Lanotte.

Als je verliest, zeker zo zwaar, is er nooit één sluitende reden, maar gaat het meestal om een samenspel van factoren: de presidentiële campagne in Vlaanderen, waarbij de sp.a weggedrukt is tussen CD&V en VLD, de eigen campagne, waarbij we volgens mij te weinig naar en tussen de burger getrokken zijn en waarbij we ook heel wat afdelingen en lokale mandatarissen niet in beweging gekregen hebben (gebrek aan partijstructuur?) en de anti-Waalse houding bij de Vlaamse publieke opinie hebben ongetwijfeld meegespeeld.
Maar op zich zijn dit geen voldoende elementen om de achteruitgang te verklaren.
Wat mij betreft, kan je alleen zo zwaar verliezen als je de maatschappelijke tendens niet echt mee hebt. Blijkbaar hebben wij thema’s bespeeld, die de burger weliswaar beroeren, maar die niet expliciet aan ons als sp.a gelinkt worden (bijvoorbeeld problematiek Kyoto en kerncentrales). Bovendien zijn wij, vermits wij sedert 1988 ononderbroken in de regering zijn, een stuk ‘kapotgeregeerd’. Hebben wij niet teveel op ‘de staat gepast’ en te weinig aandacht besteed aan onze eigen ideeën en programma? Het beste bewijs hiervan is dat in de huidige regeringsonderhandelingen onmiddellijk het strikt begrotingsbeleid verlaten wordt, precies door diegenen, die moord en brand schreeuwden telkens als de sp.a - begrotingsministers de begroting presenteerden.

In de analyse, die we maken, moeten we ook de moed hebben om op de eerste plaats naar onszelf te kijken en niet naar anderen te wijzen.
Het zal wellicht niemand, die mijn politieke standpunten kent, verbazen dat ik wil oproepen om zeker niet alle schuld bij onze Franstalige zusterpartij, de PS, te leggen. Dit zou al te gemakkelijk zijn. Het artikel van Dave Sinardet ‘Bedenkingen bij het socialistisch verkiezingsfiasco’ in het juni-nummer van ‘Samenleving en politiek’ geeft hierover een zeer goede beschrijving.
Laten we maar eens kijken naar de sterkte van de PS in Brussel en Wallonië (ondanks ook een stevige achteruitgang, weliswaar iets minder dan de sp.a in Vlaanderen). Bovendien is het mijn persoonlijke overtuiging, maar ook de cijfers en de geschiedenis bevestigen dat, dat de sp.a zolang ononderbroken in de regering is geweest dankzij de PS (en niet ondanks de PS!).
Komt hier nog bij dat Vlaanderen inmiddels beseft, gezien de aan de gang zijnde regeringsonderhandelingen dat de ‘non’ van MR en CDH zeker zo hevig, zoniet heviger is, als die van de PS.

De uitdaging bestaat erin de sp.a terug een voldoende structuur te geven met leden, afdelingen, interne vergaderingen en discussies op alle niveaus, gekoppeld aan de mogelijkheid om in te spelen op nieuwe maatschappelijke evoluties en tendensen, ook qua politiek personeel, militanten en sympathisanten.
Het kiezen van thema’s is hierbij van groot belang. Wij moeten inderdaad niet (alleen) de partij van het ‘miserabilisme’ worden, maar moeten wel die groep, die het het moeilijkst heeft in onze samenleving op de eerste plaats verdedigen. Daarvoor zijn we toch socialisten of niet soms?
Ook de banden met de vakbond, het ziekenfonds en de coöperatieve moeten opnieuw aangehaald worden, zij het op een open manier met respect voor mekaars eigenheid. Het mag niet overkomen als ‘nu ze verloren hebben, zijn ze daar’.
De aanwezigheid in steden en gemeenten en in afdelingen is van enorm groot belang. De interne partijwerking moet dan ook in die richting geheroriënteerd worden. Hierbij gaat het immers vaak over thema’s, die de burger het nauwst aan het hart liggen. Ook de studiedienst zal zich vooral in die richting een stuk moeten aanpassen.
Onze mandatarissen zullen tevens meer rechtstreeks met de burger moeten communiceren en niet meer alleen via de media. En dit is sneller gedaan dan gezegd. Ik kan er als burgemeester over meespreken, zeker als ik bijvoorbeeld mijn weekends vergelijk met collega’s (uit alle partijen), die enkel parlementair en/of minister zijn (lees op mijn website onder uitspraken ‘Meer tussen de mensen komen kan ik niet meer!’).
Er moet goed geanalyseerd worden welke kiezers ons verlaten hebben, maar vooral en dat is nu des te belangrijker, welke kiezers en waarom ons trouw gebleven zijn.
Natuurlijk kunnen we altijd nog verliezen, maar het is mijn overtuiging dat we met de huidige verkiezingsuitslag dicht bij ons sociologisch minimum zitten. De kiezers, die ons trouw zijn gebleven zijn dan ook wat mij betreft ‘onze’ kiezers en we zullen op de eerste plaats naar hen moeten luisteren zonder anderen af te stoten.
Bij die trouwe kiezers zitten bijvoorbeeld ongetwijfeld diegenen, die nog echte syndicalisten zijn, die vinden dat we samen met de PS moeten blijven optrekken en die een principiële houding verwachten ten aanzien van het Vlaams Belang in plaats van een strategische.

In deze korte bijdrage ben ik expliciet niet ingegaan op het gegeven of de lijsten al dan niet op hun sterkst opgesteld waren of niet, omdat ik dan persoonlijk zou moeten worden wat ik, zoals hoger aangehaald expliciet niet wil doen, maar vooral omdat alle verkiezingen, die ik nu al achter de rug heb aantonen dat je als groep wint of verliest. Individuele kandidaten worden ‘meegezogen’ in de algemene partijtendens.

Dit is maar een beperkte poging van mijnentwege om de verkiezingsuitslag van 10 juni 2007 van de sp.a te ontleden en enkele ideeën voor de toekomst aan te reiken. Hopelijk doen zoveel mogelijk mandatarissen, leden en sympathisanten dit. Immers, enkel een open, interne discussie is de aanzet om er weer bovenop te geraken!