Naar aanleiding van deze tentoonstelling werd ook een boek gepubliceerd waarin alle cartoons werden verzameld. Wil je nog een exemplaar van het cartoonboek ‘Een jaar Ludwig ludiek’ ontvangen, stuur dan een e-mail met je adres naar burgemeester@sint-truiden.be en je krijgt zo snel mogelijk een exemplaar toegestuurd. De voorraad is beperkt dus wees er snel bij!

Is er een verband tussen Halloween en Allerheiligen en Allerzielen?

Halloween, overgewaaid vanuit de Verenigde Staten, wordt bij ons steeds populairder. Het verdringt bij manier van spreken Sinterklaas en/of de kerstman naar de achtergrond.
Steeds meer verenigingen, maar ook horecazaken en/of middenstanders, nemen bepaalde initiatieven rond Halloween met groeiend succes. Dit is bijvoorbeeld de reden waarom wij als stadsbestuur zelf geen grote activiteiten meer organiseren rond Halloween, in tegenstelling tot enkele jaren geleden. Zo hoort het immers: de overheid in het algemeen en het stadsbestuur in het bijzonder moeten het kader uittekenen en het goede voorbeeld geven en de privé-sector, in de meest brede betekenis van het woord, moet hierop inspelen.

Halloween heeft een zeer rijke en tevens ver in het verleden reikende geschiedenis.
Halloween mag worden beschouwd als één van de oudste feestdagen tot op vandaag, met wortels, die duizenden jaren terug gaan. Het is een combinatie van drie feesten: ‘Samhain’ (Kelten),’Pomona’ (Romeinen) en ‘Allerheiligen’ en ‘Allerzielen’ (Christendom), die elk door de eeuwen heen hun stempel gedrukt hebben op dit winterfeest.

Er is dus wel degelijk een verband tussen Halloween en Allerheiligen en Allerzielen!

Hieronder vindt u de integrale tekst van de rede, die ik op 1 november 2006 uitgesproken heb naar aanleiding van Allerheiligen op het centrale kerkhof van Schurhoven, Sint-Truiden.

Zeer Eerwaarde He(e)r(en)
Mijnheer de diaken
Geachte voorzitters, vlaggendragers en leden van de vaderlandslievende verenigingen
Geachte voorzitters en leden van de socio-culturele, sport- en andere verenigingen
Beste afgevaardigden van de onderwijsinstellingen
Beste leerlingen en kinderen
Heren generaal(s), kolonel(s), officieren en onder-officieren en andere vertegenwoordigers van de militaire overheid
Vertegenwoordigers van het Rode Kruis en van de Civiele Bescherming
Dames en heren van de federale politie, lokale
politie Sint-Truiden -/> Gingelom - Nieuwerkerken, gewestelijke brandweer Sint-Truiden en jeugdbrandweer
Beste leden van het stedelijk feestcomité
Beste leden van de Koninklijke Harmonie der Gilde
Collega’s politici
Dames en heren
Beste medeburgers

Ik wens u allen van harte welkom op deze plechtigheid.

Wij zitten momenteel in de herfstperiode. De bladeren verkleuren en vallen van de bomen.

Zo gaat het ook bij de mensen. Iedereen sterft. De ene al wat vroeger dan de andere, maar sterven doen we allemaal.
Het is (misschien) de enige aangelegenheid waarin we allemaal gelijk zijn.

Kunstenaar Dirk Lambrecht uit Heers verwoordt dit, vrij geciteerd, als volgt: "Ons leven is in feite maar een streep tussen twee getallen, en de pijn van de dood is voor de overlevenden.
We moeten eerst tot het besef komen dat we geboren zijn om te sterven, en door het feit dat we geboren zijn, zijn we ook veroordeeld om te leven.
De dood is alleen maar een verandering van woning.
Wat de mens in werkelijkheid vreest, is niet de lichamelijke vernietiging, maar de dreiging te worden vernietigd door onbelangrijkheid."

Schrijfster Isabelle Allende zegt het in haar laatste roman ‘Inés, vrouw van mijn hart’ als volgt: “Aan het eind bezit een mens slechts wat hij heeft gegeven.”

Allerheiligen is traditioneel de dag dat we de doden herdenken.

De mensen komen massaal naar de begraafplaats om een overleden familielid, een vriend of kennis te herdenken.
Ze brengen een bloem of een gedenkteken aan op de zerk om te tonen dat ze de overledene nog niet hebben vergeten. De afgestorvene leeft voor hen immers verder in hun hart.
Ze staan even stil aan het graf en herinneren zich de mooie en misschien ook wel de minder mooie momenten die ze samen hebben beleefd.

Ook wij zijn hier vandaag verzameld rond dit centraal monument om onze overledenen te herdenken, meer bepaald allen die ons dierbaar waren, de gesneuvelden en allen die streden voor onze vrijheid en democratie.

Als we eens rondkijken dan stellen we vast dat de solidariteit onder de verschillende lagen van de bevolking meer en meer vermindert.
Hoe meer welvaart, hoe minder solidariteit en hoe meer individualisme, zo lijkt het.

Ik refereer hier even naar het televisieprogramma ‘toast-kannibaal’. Hierin gaat een Westerse familie enkele weken leven bij een primitieve stam.
Deze mensen bezitten niets en zijn dagelijks praktisch met niets anders bezig dan met ‘overleven’. Toch zijn zij tevreden. Het weinige dat zij bezitten, delen zij met de anderen.
Ik heb uiteraard begrip voor het feit dat de meesten onder ons het verworvene willen veilig stellen zowel voor zichzelf als voor de volgende generaties.
Maar dit kan en mag niet ten koste van alles.

De basisprincipes nastreven van ‘hoffelijkheid’, ‘respect voor anderen’, ‘gelijke rechten maar ook gelijke plichten voor de burger van gelijk welke afkomst’ is naar mijn mening op lange termijn de enige mogelijkheid voor het behoud en het verder uitbouwen van een leefbare maatschappij voor iedereen.

70 jaar geleden weerklonk de kreet van “eigen volk eerst”.
Toen werd ‘het Joodse volk’ aangewezen als ‘de grote schuldige’.

Dit is een slogan die we de laatste jaren opnieuw horen.

Nu zijn het de vreemdelingen, de migranten, asielzoekers die met de vinger worden gewezen.
Zij worden bestempeld als profiteurs en dieven, diegenen die de werkgelegenheid van de eigen inwoners afnemen, zij die onze sociale voorzieningen uitbuiten.

Wie zullen het morgen zijn? De werklozen, de bestaansminimumtrekkers, de (ex)-psychiatrische patiënten?

Sommige partijen wakkeren daarbij ook nog eens het gevoel van onveiligheid aan.

Problemen los je echter niet op met onverdraagzaamheid en discriminatie, wel met dialoog en wederzijds respect.

Ook door het terrorisme tegen de Westerse samenleving tijdens de voorbije jaren voelen we ons minder veilig.
Wanneer we tegenwoordig met het vliegtuig reizen, wordt iedereen grondig gecontroleerd. De wachttijden stijgen samen met het ongenoegen van de reizigers.

Als gevolg van het feit dat de recente terreuraanslagen meestal werden gepleegd door extremisten, vaak Moslims, worden de Moslims bekeken als een volk dat onze democratie wil vernietigen.
Het overgrote deel van deze bevolkingsgroep wenst echter in vrede te leven en wil enkel de eigen godsdienst kunnen belijden, maar meestal wordt dit niet zo begrepen.

En toch zullen we moeten leren samenleven. Een goede integratie in onze maatschappij vanwege de allochtonen en een goede dialoog en solidariteit tussen de verschillende bevolkingsgroepen, tussen autochtonen en allochtonen van welke godsdienst dan ook, is meer dan nodig.

Vergeten we niet dat tijdens de laatste wereldoorlog door de solidariteit tussen de verschillende etnische bevolkingsgroepen de toenmalige vijand werd verslagen. Toen vochten ‘blank en zwart’ broederlijk naast elkaar tegen de gemeenschappelijke vijand.
Wat toen mogelijk was moet ook heden kunnen.

Ik blijf dan ook pleiten voor wederzijds respect.
Enkel dan zal de democratie en de vrijheid nog lang zegevieren en zal de strijd en de opofferingen van onze voorvaderen niet tevergeefs zijn geweest.

In de maand mei van dit jaar is in Sint-Truiden op mijn initiatief de visietekst ‘Samen … een stad apart’ over de interculturele en interlevensbeschouwelijke samenleving op het niveau van Sint-Truiden ondertekend door alle scholen over de netten heen en door alle geloofsovertuigingen. Het is de uitdaging om hier allemaal samen aan verder te werken en deze visietekst ook concrete gestalte te geven, zodat Sint-Truiden een stad is en blijft waar het goed is om verdraagzaam te leven, te wonen en te verblijven.

Vooraleer af te sluiten zou ik u willen uitnodigen om nog een bezoek te brengen aan het gedicht van Guido Wulms dat bij de ingang van de Kazelstraat is aangebracht. Vanaf vorig jaar is het stadsbestuur immers gestart met het initiatief om poëzie aan te brengen op de diverse kerkhoven. Schurhoven, Brustem en Melveren beten de spits af. Duras, Velm en Zepperen kwamen dit jaar aan bod en de andere kerkhoven komen volgend jaar aan de beurt.

Dit initiatief van de begraafplaatsengedichten illustreert de belangstelling van het stadsbestuur voor de dichtkunst als kunst- en cultuurvorm, maar ook voor de begraafplaatsen. Want daarnaast zijn er ook de funeraire wandelingen op het kerkhof van Schurhoven in het kader van toerisme Sint-Truiden en de diverse beschermde grafstenen en oude begraafplaatsen op de diverse kerkhoven.

Ik wil iedereen van harte bedanken, die op de ene of andere manier heeft bijgedragen tot het goede verloop van deze plechtigheid.

Ik dank u allen voor uw aandacht en uw aanwezigheid.