Ambtenaren en politici hebben een gezamenlijke verantwoordelijkheid!

Dat zei burgemeester - federaal volksvertegenwoordiger naar aanleiding van het Koningsfeest op zondag 15 november 2009.


“De maand november met Allerheiligen, 11 en 15 november biedt de gelegenheid om tijdens toespraken nog eens duidelijk en kort na elkaar te stellen hoe onze huidige democratie en onze actuele overheid functioneren en vooral welke de gebreken zijn.
Of er (door iedereen) geluisterd wordt, is iets anders, maar als politicus is het onze taak en zelfs onze plicht om dit te doen en te blijven herhalen.”, zegt burgemeester - federaal volksvertegenwoordiger Ludwig Vandenhove.

“Politici, maar iedereen, die de overheid op de ene of andere manier vertegenwoordigt en/of ervoor werkt en dus betaald wordt met geld van de belastingsbetaler, heeft een zekere opvoedende taak en moet soms/vaak tegen de burger durven ingaan.
Dat is de essentie van haar/zijn taak.”, aldus Ludwig Vandenhove.

Hieronder vindt u de integrale tekst van de toespraak van Ludwig Vandenhove.

Eerwaarde heer deken
Eerwaarde heer kapelaan
Mevrouw de parochieassistente
Mijnheer de diaken
Voorzitters, vlaggendragers en leden van de vaderlandslievende verenigingen
Vertegenwoordigers van de rechterlijke macht
Generaals, kolonels, officieren, onder-officieren en andere vertegenwoordigers van de militaire overheid, actief of gepensioneerd
Afgevaardigden van de federale politie en de lokale politie Sint-Truiden - Gingelom - Nieuwerkerken de Gewestelijke brandweer Sint-Truiden, de Civiele Bescherming en het Rode Kruis
Leden van het Koninklijk Stedelijk Feestcomité Sint-Truiden
Collega’s uit de politiek
Geachte genodigden
Dames en heren
Beste vrienden

Van harte welkom.

Vandaag vieren we het Koningsfeest, vroeger het Feest van de Dynastie genoemd.

Vooreerst wil ik eerwaarde heer deken, eerwaarde heer kapelaan, mevrouw de parochieassistente, mijnheer de diaken, de orgelist en het zangkoor danken voor het stijlvol Te Deum en mij verontschuldigen voor het feit dat de eucharistieviering en het Te Deum door en/of in elkaar overgelopen zijn. Gezien het gewijzigde uur van de Heilige Mis in de Onze-Lieve-Vrouwkerk leek dit eerwaarde heer deken en mezelf de beste optie.

Even een woordje uitleg over het ontstaan van deze feestdag.
Onze (vaderlandse) geschiedenis, zoals dat zo mooi en plechtig heet, even opfrissen in deze vluchtige tijden kan nooit kwaad.

15 november is de feestdag van de Heilige Leopold de Goede.
In 1866 wou koning Leopold II zijn naamdag wat luister bijzetten en zou 15 november van dan af het feest van het koningsschap heten.
Na koning Leopold II volgt Koning Albert I en verhuist het feest naar 26 november, naamdag van de heilige Albert van Haigerloch.
Nadat het feest van het koningsschap enkele keren van datum wisselt, beklimt Leopold III de troon en wordt het feest terug op 15 november gevierd.
Toen koning Boudewijn I in 1951 koning werd, behield hij deze datum als koningsfeest.

De plechtigheden, die op 15 november worden gehouden overal in het land, zijn een traditie.



Via het Koningsfeest kunnen we als gezagsdragers (nog eens) uiting geven aan onze loyauteit en ons respect ten aanzien van de overheid, die we vertegenwoordigen en in wiens naam we onze functie uitoefenen.
Als verkozenen van het volk moeten we ten dienste staan van onze bevolking en van de overheden, die de bevolking vertegenwoordigen.

Als verkozenen zijn we verplicht om onze verantwoordelijkheid op te nemen. Ook moeten we regelmatig aan onze burgers, ondermeer via de verkiezingen, verantwoording afleggen over de al dan niet genomen beslissingen.
Dat is de essentie van democratie.

Deze waarden lijken echter meer en meer verloren te gaan.
Steeds meer mensen gaan voor hun eigen waarheid, hun eigen ‘grote gelijk’.
Het aanvaarden en de toepassing van wetten en reglementen is voor de ‘anderen’, maar niet voor hen.
Dit getuigt van een zekere minachting voor de anderen in het algemeen en voor de overheid in het bijzonder.
Als ‘burgervader’, die dichtbij en/of tussen de burgers staat, merk ik dit dagelijks, in kleine en grote dingen.
Een verbodsbord, een rood bord met een horizontale witte lijn, hetgeen meestal het eerste is dat kinderen leren in de school, negeren, is dagelijkse kost geworden. Maar ik merk dit ook bij andere verkeersovertredingen, en op uitzonderingen na, vindt de burger niet dat zij/hij in fout is, maar de verbalisant.

Deze slechte ‘levensfilosofie’ moeten we kunnen doorbreken en ombuigen naar een samenleving waarin respect voor de medeburger (terug) een vanzelfsprekend begrip is.
Waartoe onverdraagzaamheid (kleine of grote) kan leiden, hebben onze voorouders en ook nog velen van de aanwezigen hier zelf kunnen ondervinden.

Politici, maar iedereen, die de overheid op de ene of andere manier vertegenwoordigt en/of ervoor werkt en dus betaald wordt met geld van de belastingsbetaler, heeft een zekere opvoedende taak en moet soms/vaak tegen de burger durven ingaan.
Dat is de essentie van haar/zijn taak.

Recent heeft de financiële crisis, die vorig jaar ontstond, nogmaals aangetoond dat de diverse overheden de maatschappij van de complete chaos hebben gered en dat ze zelfs, zoals toen bleek, een ultieme reddingsboei zijn. Sommigen, ook in de politiek, zijn dit blijkbaar echter al vergeten.

Zo wordt het koningschap en de opvolging eveneens steeds vaker in vraag gesteld.



Maar is een verkozen president dan een betere oplossing?
Een gekozen president heeft meestal een kortere ambtsperiode van 4, 5 of 6 jaar, afhankelijk van het land, waarin zij/hij een aantal doelstellingen kan verwezenlijken en waarin zij/hij dus ook haar/zijn prioriteiten moet stellen.

Bij een monarchie is de continuïteit van het land op lange termijn verzekerd.

Alle vorsten hebben in hun functie van staatshoofd, omwille van hun politieke neutraliteit en hun objectiviteit ten opzichte van de burgers, altijd de continuïteit van de staat België verzekerd met oog op welvaart en welzijn van de natie en haar burgers en dit moet ons diepste respect blijven verdienen.

Voor alle duidelijkheid: niet de gekozen staatsstructuur, bijvoorbeeld een presidentieel regime of een monarchie, bepaalt het democratische gehalte van een land en/of samenleving, wel de manier waarop en de intentie waarmee de bevolking haar instellingen verkiest en de relatie tussen de bevolking en de overheid in het algemeen en de verkozenen in het bijzonder.

De koning blijft het symbool van de eenheid en de instandhouding van de Belgische natie en is tevens een bemiddelaar in het politieke veld.

Naar aanleiding van de huidige moeilijke institutionele/politieke situatie in België, druk ik opnieuw de wens uit dat er in Brussel, Wallonië en Vlaanderen nog voldoende politici met gezond verstand zijn, die de echte problemen van de mensen laten voorgaan op symbooldossiers en die voldoende politieke verantwoordelijkheid aan de dag leggen om tot een nieuwe staatshervorming te komen, waarin de 3 gewesten en de 3 taalgemeenschappen zich kunnen terugvinden.

Het feit dat vertegenwoordigers van (taal)gemeenschappen en gewesten in België altijd met elkaar gepraat hebben en via discussie en overleg oplossingen gezocht hebben, heeft er precies voor gezorgd dat wij, in tegenstelling tot heel wat andere landen, geweld hebben kunnen vermijden. Ik hoop dat dit ook morgen nog zo zal zijn.

Laten we toch praten met elkaar, samen oplossingen proberen te vinden in plaats van elkaar voor voldongen feiten te plaatsen.
In een Europa dat steeds groter wordt, is praten en samenwerken met andere landen en volkeren meer dan ooit aan de orde. Dan moet dit zeker toch ook kunnen tussen Brusselaars, Walen en Vlamingen.
Of: 'Wat veraf kan, moet dichtbij toch ook kunnen'.

Met binnenkort misschien de eerste Europese president, die een Belg is in de persoon van huidig premier Herman Van Rompuy en het Europese Unie (EU)-voorzitterschap van België in de tweede helft van 2010, is deze boodschap actueler dan ooit.

Laat ons allen eens nadenken over de toekomst van onze federale staat België en van onze vorsten, maar evenzeer over de gevolgen van een eventuele splitsing van België en de roep tot afschaffing van de monarchie.

Ik wil eindigen met het uitbrengen van de traditionele toost op Zijne Majesteit de koning en Hare Majesteit de koningin, de koninklijke familie, op België en Vlaanderen, onze magistraten, onze openbare instellingen, onze gezagsdragers en onze ambtenaren.

Leve de koning
Leve de koningin
Leve België
Leve Sint-Truiden

Ik dank u voor uw aandacht.

Deze speech is ook verschenen op de website van het Nationaal Eenheidsfront der Oudstrijders, www.nefos.be/tribune.